Waar Schotland Zweden ontmoet….dat is een aardige omschrijving van de folk van het trio, bestaande uit accordeonist en man-van-twintig-ensembles Sandy Brechin uit Schotland en zijn twee Zweedse kompanen, violist Jimmy Johansson en bassist Christopher Andersson Bång. De drie leerden elkaar een dozijn jaren geleden kennen op een festival in het Zweedse Torsåker, maar het was pas in 2014 dat het idee geopperd werd om als trio enkele concerten te gaan spelen: de Zweedse aanpak inzake harmonie combineren met traditionele en hedendaagse Schotse melodieën, dat was zowat het uitgangspunt van de concertreeks, waaruit uiteindelijk deze plaat zou voortkomen.

Kennelijk kroop het bloed echter waar het niet gaan kon: verreweg de meeste nummers op de plaat zijn nieuwkomers, ongeveer gelijkelijk verdeeld tussen de pennen van Brechin en Johansson en, zoals het hoort met folkmuzikanten, die hun vak en hun traditie kennen, klinken die nieuwe melodieën alsof ze een paar eeuwen geleden geschreven hadden kunnen zijn. Enkele traditionals, die voor de plaat bewerkt werden, kennen we wel: “Dusty Widowsills” bijvoorbeeld, is een jig, die op zowat elke compilatie met Schotse muziek voorkomt, net zoals “The Pinch of Snuff” een reel is, die elke beginnende fiddler in Schotland aangeleerd krijgt. Die reel wordt hier heel knap gekoppeld aan “Music for a Found Harmonium”, dat we allemaal kennen van bedenker Simon Jeffes van Penguin Café Orchestra.

Alle overige nummers zijn dus nieuw en de sterkte van deze plaat is het naturelle samenspel van de drie, die je laten denken dat ze al jaren samenspelen. Dat levert héél fijne momenten op, zoals in “The Ruff, The Pike and The Bastard” en vooral in de drieledige “Lyme Disease and Hair Loss”, wat mij betreft het absolute hoogtepunt van een fijne plaat, die ook uitblinkt in het kiezen van originele titels voor de nieuwe composities.

Is dit nu een plaat voor iedereen? Dat denk ik nu ook weer niet: sommige nummers zijn simpelweg te lang uitgesponnen -een puur instrumentale plaat vraagt echt veel van de luisteraar- en een minder bezielde luisteraar zou kunnen afhaken na de vierde jig of de vijfde reel. 53 minuten voor 12 nummers is net een tikkeltje te lang, vrees ik, mar, als je deze snoepjes -want dat zijn het zeker- consumeert per drie of vier, krijg je er allerminst buikpijn van, laat staan een verkrampte tong. Samengevat, zoals op alle bierblikjes hier vermeld staat: te consumeren met mate, maar wel erg lekker !

(Dani Heyvaert)